De cello als gitaar en danspartner, een zingende bassdrum als surrealistisch dier en het lichaam van een danser dat geen geluid maakt als je erop strijkt.

SOIL maakt muziektheater. Met muziek als uitgangspunt gaat SOIL de dialoog aan met componisten, beeld- en geluidskunstenaars, dansers, mimespelers, acteurs, de zwaartekracht en de elementen. In de confrontaties met andere podiumkunsten ontstaat het verhaal wanneer verschillende disciplines elkaar versterken. Hier transformeert de muziek de betekenis van het beeld of de ruimte, verdraait het de handelingen en laat het de stilte keihard kraken.

SOIL contrasteert verschillende muziekstijlen met elkaar; nieuwe-, zelfgeschreven-, klassieke-, wereld-, experimentele- en popmuziek. Het instrumentarium bestaat uit een scala aan bestaande- en zelfgemaakte instrumenten, trillende decorstukken en sudderende gebruiksvoorwerpen.

SOIL speelde op festivals als Oerol, Noorderzon, Wiener Festspiele, City Proms, Grachten Festival en het Holland Festival, evenals in vrijwel alle vlakke vloer theaters.

SOIL maakte naast eigen producties De Bocht, En Alles Deinde en Ten Oosten van de Zon, Ten Westen van de Maan voorstellingen met ZTHollandia Fort Europa, met het Hans Hof Ensemble Wordt Aan Gewerkt, Broeders en Zusters met tg. Bloody Mary en met Stichting Plan-D Zoutkamp, dat waren nog eens tijden. SOIL werkte met de regisseurs Marijke Schermer, Flip Filz, Paul Koek, Pierre Audi, Ira Judkovskaja, Andreas Denk, Martin Schurr, Marije Gubbels, Gienke Deuten, Klaus Jürgens en Johan Simons.

‘De muziek is zowel doelmatig als wonderbaarlijk, verschuivend van harmonie naar de meest akelige kortsluitingen’. Hans van Dam over ‘Wordt Aan Gewerkt, AD 1-10-‘07

Over Broeders en Zusters, SOIL i.s.m. tg. BloodyMary: “De ontmoeting van BloodyMary en SOIL slaat een vonk los. Beide groepen bestaan nog niet zo lang, maar dit zijn wel de mensen, vermoed ik, waar het theater het in de toekomst van moet hebben.” Theo de Jong in de Meppeler Courant, 16-12-’11

“Groot pluspunt is de samenwerking met de muzikanten. Ze voegen iets toe, maar lijken soms ook zelf een personage te worden. De zwarte humor is vermakelijk en gaat net over de grens van wat acceptabel is. Dit wordt afgewisseld met scenes waarvan je niet weet of het een nachtmerrie of realiteit is.”